ج ا م

دوست همان بِه که بلاکش بُوَد عود همان بِه که در آتش بُوَد جامِ جفا باشد دشوارخوار چون ز کفِ دوست بود خوش بُوَد زهر بنوش از قدحی کان قدح از کرم و لطف مُنَقَّش بُوَد عشق خليل است، درآ در ميان غم مخور ار زيرِ تو آتش بُوَد در خم چوگانش يکی گوی شو تا که فلک زيرِ تو مفرش بُوَد رقص‌کنان گوی اگر چه ز زخم در غم و در کوب و کشاکش بُوَد سابقِ ميدان بُوَد او لاجَرَم قبله‌ی هر فارسِ مه وش بُوَد . # غزلیات شمس تبریزی - مولانا

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها